Er waren een aantal dingen waardoor ik een band kreeg met Smita. Op zich vrij normaal voor twee mensen die in hetzelfde werkveld actief zijn, maar er waren twee zaken waar we het vurig over eens waren en waar we hartelijk om konden lachen. Ik zal ze over dit verhaal uitspreiden. Ik zeg opzettelijk verhaal omdat ‘artikel’ zo formeel klinkt. En er zijn al zoveel artikelen geschreven over mensen die werkzaam zijn op het gebied van de verdediging van mensenrechten, dat wat we doen zo formeel lijkt, zo kapitalistisch en buitenaards, terwijl we in werkelijkheid vechten voor het behoud van onze waardigheid en onze verhalen.
Het eerste en ik hoop echt dat je niet wegduikt om het te vermijden zoals wij jarenlang hebben gedaan, is het overduidelijke witwassen dat de westerse media jaren hebben gedaan met donkere landen. We gingen dieper op de details in en zagen alle scenario’s voorbijkomen waarin onze landen afgeschilderd werden als de slechtste plaats om te leven en keken vol verbazing toe hoe diezelfde Westerse landen naar onze landen toe bleven komen voor onze grondstoffen en onze cultuur. Maar ik zal hier niet verder in detail treden, want dat zal het beeld dat je al jaren voorgeschoteld is alleen maar steviger in je hoofd verankeren. Nee, ik weiger deel te nemen aan die subtiele, maar sterke vorm van geweld.
Maar wat we ook niet zullen doen, is net doen alsof alles perfect is waar wij leven. Dingen kunnen niet perfect zijn in landen als deze die zólang onder koloniale machten vielen. Dus we zullen er over praten. En je kunt luisteren, maar je kunt ons verhaal niet navertellen. Je kunt vragen hoe je kunt helpen, maar niet aannemen dat je onze reddingslijn bent, of aannemen dat je weet hoe je onze problemen op kunt lossen. Ik zal ook het verhaal vertellen over hoe je naar iemands splinter kunt kijken, met een hele balk in je oog.
Dus luister. Dit is het verhaal van Smita.
India is een land dat trots is op zijn cultuur. Maar bij cultuur raken soms een heleboel zaken zo verward dat het uiteindelijk afschuwelijk wordt. En dit is nog erger voor mensen in onze samenleving die als ‘zwakker’ beschouwd worden. Je hebt het goed geraden, in dit geval zijn het vrouwen en kinderen. Het zijn queers, transgenders en mensen die zich niet conformeren aan gender.
Vrouwen zijn hier niet veilig. Op zoveel verschillende manieren.
Het betekent dat je niet rustig je mobieltje kunt opladen, omdat de winkeleigenaar je telefoonnummer zal verkopen aan mannen en jongens in de buurt. Misschien gaat hij nog een stap verder en geeft hij ook jouw tarief door dat hij zelf bepaalt op basis van hoe mooi hij je vindt.
Het betekent dat je eigen broer jouw contactgegevens door kan geven aan zijn vrienden en dat je een constante stroom van intimidatie kunt verwachten in de vorm van tekstberichten waarin ze hun liefde voor jou betuigen, of telefoontjes op elk uur van de dag en zelfs fysieke stalking.
Het betekent dat als je deze incidenten meldt aan je ouders, ze óf je telefoon afpakken óf je dwingen met iemand te trouwen. Ja, je betaalt voor de vrouwenhaat die jou treft.
Maar daar houdt het niet op. Als je aan iemand wordt uitgehuwelijkt die je niet kent of waar je niet van houdt, wordt er van je verwacht dat je alleen aan hem en je kinderen toebehoort. Dat betekent dat zelfs de foto’s die je online plaatst, foto’s met hen erop moeten zijn en je moet je nog steeds ‘fatsoenlijk’ kleden omdat je anders je man in verlegenheid brengt en dat is iets wat de maatschappij zeker niet wil.
En je zou denken dat bij een probleem dat zo wijdverspreid is en in een samenleving die vrouwen zo duidelijk haat, de staat zich ermee zou bemoeien en er iets aan zou doen, toch? Nou, het beste dat ze zullen doen is surveilleren, alsof deze vrouwen al niet elk moment van hun leven in de gaten gehouden worden. Alsof vrouwen zich niet nog onveiliger zouden voelen als er camera’s hangen die hen in de gaten houden. En wanneer die camera’s geweld tegen hen dan daadwerkelijk opnemen, wordt er nog steeds geen actie ondernomen.
Ja, mannen kunnen intimidatie naar een nieuw niveau tillen.
Dezelfde vormen van intimidatie waar hetzelfde patriarchale systeem zich schuldig aan maakt treffen de queer- en transgemeenschap, al komt het dan anders tot uiting.
Toen de pandemie toesloeg, ging India, ongeveer midden maart, in een volledige lockdown. Dat overkwam een heleboel landen over de hele wereld en we zagen dat het binnenshuis moeten blijven alle mensen anders raakt. Sommigen werden ontzettend creatief zoals je kon zien op apps als TikTok. Anderen sloten zich aan bij een rage en perfectioneerden die, zoals bananenbrood maken.
Maar bij sommigen maakte het iets kwaadaardigs los. En we zagen dit toen al die nieuwe Instagram-pseudoniemen opeens opdoken die homofobe en transfobe filmpjes postten. Ze zorgden er wel voor dat ze een taal gebruikten die Instagram niet zou kunnen begrijpen, waardoor het nutteloos werd om hen te rapporteren.
Op de posts van transmensen verschenen commentaren en vervalste naaktfoto’s waar hun gezicht op was gemonteerd.
Queers werden in elkaar geslagen omdat hun familie er via hun telefoon achter kwam dat ze queer waren.
Het was heel veel onrecht. Het is nog steeds heel veel onrecht.
Maar, in 2018, zei het Hoofd van Justitie, Dipak Misra, "De lhbtq-gemeenschap heeft dezelfde fundamentale rechten als burgers. De identiteit van een persoon is erg belangrijk en we moeten vooroordelen overwinnen, inclusie omarmen en gelijke rechten zeker stellen.”
In steden als Mumbai en Bombay, kunnen vrouwen, zelfs na drie uur ’s nachts, rondlopen in de schattigste, kortste rokjes en het mooiste is dat niemand zich omdraait om ze na te kijken. Queers kunnen openlijk zichzelf zijn zonder zich zorgen te hoeven maken dat ze gechanteerd zullen worden of in elkaar geslagen.
Het andere waar Smita en ik over spraken en wat een prachtige manier zou zijn om dit verhaal af te ronden, is hoe geweldig het is om te zien hoeveel zelfvertrouwen jonge vrouwen en queers hebben en hoe ze heel goed weten wat ze willen. Natuurlijk steekt het wel een beetje dat we zelf niet die toegang tot informatie hadden, om te weten dat alles voor ons niet zo eenvoudig was. Vroeger moest je meer je best doen om informatie te vinden en had je meer tijd nodig om jezelf te worden en jezelf te accepteren.
Maar de kinderen van nu? Oh! Het is prachtig om te zien. Om ze te zien zwieren en lachen, elkaars hand vast te houden en feest te vieren, zonder zich druk te maken over wie het ziet.
Volgens mij is dat de reden waarom we dit doen. Om die lachende gezichten en die vrijheid te zien, hopend dat volgende generaties niet hoeven te vechten om te mogen lachen.
