Tijdens de afgelopen Orange the World campagne, publiceerde WO=MEN zes verschillende portretten van verdedigers van vrouwenrechten over de gehele wereld. Moedige vrouwen, die hun leven aan deze zaak wijden en die ervoor kiezen om geen slachtoffer, maar een strijder te zijn. Dit is het zesde deel: Abdullah Titir, Research Specialist bij BLAST(Bangladesh Legal Aid Services and Trust)
Lees deel een: Het meisje dat naar het parlement van Oeganda schreef, deel twee: De meest uitgesproken sekswerkers op het continent, deel drie: Ik vecht al sinds mijn twintigste, deel vier: Vrouwen zijn hier, op zoveel verschillende manieren, niet veilig, en deel vijf: De enkele daad van durven te zijn.
De gemeenschap heeft heel wat werk te verzetten. We kunnen ervoor strijden dat al deze wetten worden aangenomen en de regering zal dat ook doen, maar als de situatie in de praktijk onveranderd blijft, welk verschil zal dat dan maken? Wat we nodig hebben is goede burgereducatie en dat niet alleen. Het is nodig dat de massa eindelijk een bewuste poging doet om bepaalde schadelijke praktijken en gedragingen af te leren en de tijd neemt om zichzelf te onderwijzen. Op die manier kunnen we voorwaarts met liefde en aandacht voor elkaar.
Hier is een perfect voorbeeld:
In Bangladesh is sekswerk niet illegaal. Zo lang je niet op straat werkt, is sekswerk in bordelen en andere daarvoor aangewezen plekken toegestaan. Bordelen en sekswerkers kunnen zelfs tegen de overheid verklaren dat het hun werk is en er zelfs belasting over betalen.
Dat lijkt een enorm grote sprong, toch? Er zijn niet veel landen die sekswerk in die mate gedecriminaliseerd hebben dat sekswerkers belasting kunnen betalen.
Maar voordat dat punt bereikt was, moest de sekswerkersbeweging in de jaren negentig de straat op om te protesteren tegen het feit dat de regering hen verbood vanuit hun huis of het bordeel te werken. Weet je wat hen geadviseerd werd in plaats daarvan te gaan doen? Kleding naaien!
Twee zaken moeten hier opgemerkt worden. Ten eerste de verwrongen overtuiging dat sekswerk geen werk is. Dus dat sekswerkers ‘iets anders’ zouden moeten zoeken om te doen.
Ten tweede, vrouwen vertellen dat ze zoiets moeten gaan doen als ‘kleding naaien’. Vrouwen beperken tot rollen die het patriarchaat ze heeft toegewezen. Koken, de kinderen verzorgen, schoonmaken, naaien. Zelfs in het bedrijfsleven zijn de banen beperkt tot secretaresse en koffiedame.
En nee, er is niets mis met de hierboven genoemde werkzaamheden. Maar wel met een systeem dat er actief voor zorgt dat je niets anders dan deze rollen kunt krijgen. Een systeem dat ze voor je afsluit, ofwel op school, waar aan meisjes huishoudlessen worden gegeven maar aan jongens niet, alsof zij niet ook in een huis wonen waar schoongemaakt en gekookt moet worden, maar die in plaats daarvan lessen in techniek en elektrotechniek krijgen. Of tijdens het werving- en selectieproces, als er alleen mannen aangenomen worden voor de banen met macht ook al solliciteren er vrouwen die beter gekwalificeerd zijn). Wanneer een systeem dit doet, dan is er een probleem.
De sekswerkers kregen het recht om te werken in het door hun gekozen beroep, maar er blijft nog zoveel over om te veranderen.
Vrouwen en kinderen worden nog steeds verkocht in seksuele slavernij.
De kinderen van sekswerkers worden op school en in de gemeenschap gediscrimineerd, alleen vanwege het beroep van hun ouders.
En precies dit wordt er bedoeld als we zeggen dat de maatschappij nog een lange weg te gaan heeft. Als er een wet wordt aangenomen, betekent dit niet dat er met een magisch toverstokje gezwaaid wordt waardoor iedereen in een beschaafd persoon verandert.
Als kind had ik een geit als huisdier. We woonden op het platteland van Bangladesh, en in tegenstelling tot de stad waar de architectonische structuur (appartement) het onmogelijk maakt om huisdieren als geiten te houden, kon je op de boerderij zoveel geiten houden als je land aankon.
Deze geit, met zijn witte vacht met zwart vlekjes en oren met witte puntjes werd niet gehouden om melk te geven en te grazen zoals de rest van het vee. Hij was verwend, ha ha. Hij was heel kieskeurig met wat hij at en werd boos als hij niet zijn lievelingsgroenten kreeg. Hij stormde de kamer binnen om te kijken wie binnen was en aan het eind van de dag, als mijn moeder weer thuiskwam, rende hij naar haar toe als een jongstgeborene om te klagen over hoe vervelend de andere familieleden geweest waren. Op een of andere manier vergat hij dat hij een geit was en voelde hij zich, in elke betekenis van het woord, een van ons.
Het zou fijn zijn om te wonen in een gemeenschap waarin iedereen het gevoel heeft dat hij er thuishoort, ongeacht je geslacht of het ontbreken daarvan of je seksuele geaardheid of lievelingsmode of kleding.
Lang geleden, voordat de Britten ons koloniseerden, werden Hijras beschouwd als goden en behandeld met het grootste respect. Toen kwamen de kolonisten met hun tweevoudigheid, discriminaties en homofobieën. En plotseling was er een afkeer van hen. Mensen die eerst gezien werden als heiligen waren nu genoodzaakt te bedelen in treinen en op stations.
Ze moeten een leven leiden waar de regering hen alleen als man geregistreerd heeft, ook als ze zich al tijden niet aan een gender geconformeerd hebben, of zich inmiddels als transvrouw geïdentificeerd hebben. De maatschappij zal grappen maken over hun kledingkeuze en ze waarschijnlijk mijden, wat betekent dat hun kwaliteit van leven erg slecht wordt doordat ze zich nauwelijks iets kunnen veroorloven, laat staan goede huisvesting.
Maar ze blijven leven in hun waarheid. Ze werken en hoe lang het ook duurt, ze sparen door voor een operatieve geslachtsverandering. Ze blijven queers opnemen in hun gemeenschap wanneer hun eigen families en gemeenschappen hen verbannen heeft. Ze blijven hun zegeningen aan mensen geven, in treinen en waar dan ook. Ze bezoeken bruiloften en ceremonies, in kleurrijke kleding en vol vrolijkheid.
Dat doen ze ondanks
alles dat ze moeten meemaken, ondanks het feit dat niemand zolang zou moeten
sparen om het zich te kunnen veroorloven zichzelf te voelen. En hoe triest is
het dat het kapitalisme zijn weg heeft gevonden naar de intiemste delen van ons
leven op zo’n gewelddadige manier. Ondanks dat alles glimlachen en lachen ze
nog steeds en houden ze elkaars hand vast. Ze vinden nog steeds mensen die hun
gekozen familie worden, samen levend en samen liefhebbend. Ze houden nog steeds
vast aan hun tradities en bewandelen deze aarde met hele pure intenties.
Misschien is dit de reden dat ik advocaat ben geworden. Om met mensen en gemeenschappen te werken en ervoor te zorgen dat ze hun ware authentieke leven kunnen leiden zonder bang te hoeven zijn dat hen iets wordt aangedaan. Zodat ze niet geketend worden door koloniale wetten en schadelijke tradities. Om mijn kennis en vaardigheden te gebruiken om daadwerkelijk mensen te helpen, niet alleen mijzelf.
Ik geloof dat mensen het recht zouden moeten hebben om lief te hebben. Ze zouden het recht moeten hebben om te kiezen van wie ze houden en op welke manier. Zolang het met wederzijds goedvinden is, zouden er geen wetten moeten bestaan die mensen verhinderen om samen te zijn. Of om te werken in het beroep dat zij kiezen, of zich te kleden op de manier die zij willen zonder indringende vragen.
Ik begrijp werkelijk niet hoe de wet zich zo kan vinden in indringend, afwijzend en fout zijn.
Ik leef elke dag om
zeker te stellen dat we allemaal het recht hebben om lief te hebben en om er te
zijn. Want ik geloof dat dat de grootste vrijheid is die er bestaat.
Over de auteur:
Ik vind een ‘over de auteur’ een wonderlijk iets en ik zal een van mijn meest geliefde dingen in de wereld gebruiken om het samen te vatten: het is alsof je de onmetelijkheid, omvang, schoonheid en kracht van de oceaan in een glas wilt vangen. Mijn naam is Makena Ngito, en ik ben een schrijver. Ik gebruik woorden om mezelf te beschrijven, om dingen uit te leggen die daden niet zouden tonen en om de schoonheid van mijn gedachten in een paragraaf vast te leggen als woorden mij te kort schieten. Ik hoop dat mijn woorden je bevallen. Ik hoop dat ze dat kleine stukje van jou, waarvan je vergeten was dat het bestond, weer laat stralen en ik hoop dat ze ook voor altijd in je geheugen blijven.
