Lief dagboek,
Vandaag weigerden ze weer om me hun fiets te lenen. Ik weet niet waarom ze dat blijven doen, alsof ik niet toch weer de volgende dag terugkom en het opnieuw vraag. Of beter nog, alsof ik hem niet ‘zou lenen zonder toestemming’ en zou gaan waar ik maar heen wilde. Het land was weids en vruchtbaar, met smalle paadjes om over te rijden door de dikste bossen en langs de mooiste boerderijen.
Hoe dan ook, vandaag wilde ik echt fruit hebben. Het was een mooie zonnige dag en ik wist dat de bomen op mama’s boerderij vol hingen met lekkere vruchten. Dus ik ‘leende’ weer eens een fiets en reed weg. Ik genoot van het gevoel van de zon op mijn lichaam en de zachte bries in mijn gezicht. Ik kwam er aan en het land was vruchtbaar en weldadig, heerlijk overvloedig. Ik pakte wat sinaasappels, mango’s en suikerriet; gewoon een mand vol fruit.
Als kind leef je je leven zoals het komt. De hele ervaring van je kindertijd is een leercurve en dat is precies wat er vandaag gebeurde. Op mijn mand zat geen deksel en ik was voor het gemak ook even vergeten dat de heenreis heuvelop was. En wat zou dat nu betekenen voor de terugreis? Juist, goed geraden!
Maar mijn verhaal kent nog veel meer kleine verrassingen. Wat ik niet wist was dat deze fiets geen remmen had, dus vanaf het moment dat ik de top van de heuvel bereikt had, ging het alleen nog de verkeerde kant op. Iedereen die dit tafereel vanaf een afstand had bekeken, zou het meest hilarische gezien hebben dat mogelijk was op een normale dag. Daar reed een meisje op ‘haar’ fiets en haar haren zijn niet het enige dat om haar heen vliegt. Weet je nog dat ik vertelde dat mijn mand geen deksel had? Nou, dat gaat hier een rol spelen, want al het fruit vloog eruit en viel aan alle kanten op de grond. Pas zo’n 200 meter verder lukt het me om tot stilstand te komen en ik kan onmogelijk weer terug naar boven. Dus hier sta ik, een klein meisje zonder fruit. Maar met een fantastisch verhaal om te vertellen.
1 december 2021
Lief dagboek,
Ik herinner me niet meer wanneer ik deze pagina’s voor het laatst geopend heb, maar ik probeer bewuster om te gaan met gevoelens en gedachten. Mijn beste vriendinnen en ik hebben een kleine kring opgezet, waar we mediteren, en over spiritualiteit praten met een glas wijn in onze handen. Het werk dat we doen is niet makkelijk. Ik strijd al sinds mijn twintigste. Ik strijd tegen een narcodictatuur, tegen het leger, tegen rijke corrupte landeigenaren. Ik strijd tegen het patriarchale systeem dat eist de baas te zijn en pretendeert dat het leiderschap is.
Op die manier leven, altijd op de rand, eist een zware tol van je. En je realiseert je het niet, omdat de zaak zo belangrijk is en je werkelijk resultaten ziet. Totdat je gaat zitten en beseft dat je je hele volwassen leven aan de frontlinie hebt doorgebracht, strijdend tegen structuren die eeuwen geleden zijn ingesteld om mensen zoals jij te verpletteren. En tussendoor heb je niet uitgerust. Je lichaam weet zelfs nu niet eens hoe het moet uitrusten.
Dus het is belangrijk dat ik het land bewerk. En ik vind het belangrijk om alleen planten te kweken die me bloemen of vruchten geven, omdat ik zacht voor mezelf moet zijn. Ik moet schoonheid in mijn achtertuin zien. Ik moet planten snoeien en vermeerderen en zien hoe ze zich heel langzaam maar zeker wortelen. Dit herinnert me eraan dat ik moet ademhalen, vertragen, uitrusten. Dat uiteindelijk, datgene wat goed is, zal komen.
Het land waar ik over sprak, dat fruit draagt en dat mijn volk heeft onderhouden, is hetzelfde land dat ons verdriet brengt. Niet omdat het droog of onvruchtbaar is, maar omdat dezelfde mensen die ons horen te leiden en besturen ook de mensen zijn die dit land proberen te stelen.
Toen in 1998 de orkaan toesloeg, eisten boeren het land weer op voor voedsel. Ze wilden het gebruiken om hun gemeenschappen te voeden, maar meteen daarna begon alle ellende. Dat was toen de rijken ontdekten dat het land niet alleen voedsel voortbracht, maar ook vol rijkdommen zat. Van mineralen tot stenen; de aarde was gezegend. En je kunt zien waar dat toe zal leiden als je er door een kapitalistische lens naar kijkt.
Toen de plaatselijke bevolking de dreiging van onteigening aan zag komen, vochten ze terug. Dat zou jij ook doen, omdat het jouw thuis is, jouw voorgeschiedenis, jouw levensbron. Maar je bent geen partij voor de rijke landeigenaren die bevriend zijn met gewelddadige drugshandelaren in de regering, die op hun beurt een zware militaire aanwezigheid sturen om de plaatselijke bevolking verder weg te duwen.
En ik gebruik het woord ‘duwen’ heel licht. Wat de boeren kregen als straf was verlies van levens, mensen die vermoord werden door militaire machten of schurken die aan niemand verantwoording afleggen. Er was* vervolging en er was verlies van eigendommen, zowel van land als van persoonlijke goederen. En ze probeerden het te verkopen als vrijwillige migratie. Alsof er mensen bestaan die gewoon hun spullen op zouden pakken en hun huis verlaten en naar veel slechtere gebieden verhuizen, gewoon voor de lol.
*Is, dat is het woord dat je moet gebruiken.
Want recentelijk moest ik vluchten naar een safe house: mijn leven liep gevaar omdat ik streed voor wat goed is voor mijn volk.
Het ergste of misschien een van de ergste dingen aan het feit dat al deze vormen van winning het over nemen, is dat deze mensen niet om het land geven zoals wij dat altijd deden. In plaats daarvan misbruiken ze het, net zoals ze vrouwen misbruikt hebben. Ze zullen alles pakken dat het land te geven heeft en als het land hun niets meer oplevert, zullen ze het als een karkas achterlaten in de droge woestijn.
En de vrouwen… Mijn hemel, wat hebben de vrouwen geleden. Net als bij ieder conflict of in iedere oorlog, zijn de mensen die leven schenken en verzorgen, dezelfde mensen die misbruikt en vergeten worden. Je hebt het fysieke misbruik, verkrachting, moord… en je hebt het subtiele uitwissen van ons zo duidelijke werk in deze strijd. De algehele afbraak van mensenrechten raakt vrouwen meer, wij worden uitgesloten van elke vermelding en elke beslissing, wij worden alleen herinnerd als het tijd is om degenen die ons misbruiken te behagen.
Het leven en de lichamen van vrouwen lopen gevaar.
Mijn volk is tot politiek laboratorium gemaakt. Wat voor deze mensen niets meer is dan een experiment van winst is voor mij en anderen een dagelijkse strijd voor ons leven. Stel je eens voor dat je moet vechten om te kunnen leven. En niet tegen leeuwen of andere wilde dieren, maar tegen andere mensen.
Maar we hebben hoop. Want we weten nu dat we wel gezien worden. Ze duwen ons weg met grote vrachtwagens en geweren, maar we vechten terug met onze gemeenschappen en ons hart.
Ze zien ons nu. En voor hen is het misschien net zo irritant als het wegslaan van een bij die alsmaar terug blijft komen, wetende dat je machtiger bent dan die bij maar dat je geen kans maakt tegen een zwerm.
Ze horen ons gezoem. Zelfs de machtigste wapens zouden nooit een zwerm bijen kunnen verslaan. En weet je wie er aan het hoofd staat?
De koningin.
