Lara Jesani: 'Voor hen die tegen dit systeem strijden, zijn er gevolgen'

Veel activisten zijn het 'zwarte schaap' van de familie. Ik bedoel, waarom zou je je hele leven wijden aan ergens voor strijden? Of nog gekker, strijden voor iets dat jou niet rechtstreeks raakt (ook al weten we dat alle kwesties waar we voor strijden met elkaar verbonden zijn en strijden voor één is in feite strijden voor allemaal.)

Daarom is het verhaal van Lara Jesani een beetje anders. In veel gevallen als deze, tenminste van wat ik gezien heb, is één ouder meestal de activist. Maar in haar geval, zijn allebei haar ouders activist. En in de Indiase maatschappij waar veel vooroordelen gebaseerd zijn op je huidskleur en zelfs op je godsdienst, trotseerden haar ouders alle regels omdat haar vader moslim is en haar moeder Hindoe.

Ik hou van verhalen, vooral verhalen uit iemands kindertijd, omdat vaker wel dan niet, deze verhalen de volwassene die nu het verhaal vertelt gevormd hebben of een belangrijk deel en tijd van hun leven gemarkeerd hebben. 

In veel door de overheid gefinancierde scholen, waar Lara haar hele leven op zat, hadden ze een klein boekje dat leerlingen mee naar huis moesten nemen om door hun ouders te laten tekenen. En daar stond een kolom in waar je in moest schijven tot welke godsdienst je 'behoorde.'

 

Als ze op school kwam vroegen haar leerkrachten haar natuurlijk ten overstaan van de andere leerlingen om uit te leggen welke religie 'Humaniteit' was. En dat probeerde ze omdat het voor iedereen duidelijk zou moeten zijn dat humaniteit en vriendelijkheid naar anderen ongeacht hun godsdienst, huidskleur, financiële positie, achtergrond en alle andere factoren het allerbelangrijkste zou moeten zijn. Ze moest deze vragen elke dag beantwoorden en werd geplaagd door de andere kinderen.

Ze werd er moe van en uiteindelijk ging ze 'Geen' invullen onder dat kopje. Daarop kreeg ze te horen dat iedereen een godsdienst moest hebben. 

Haar ouders, die zoveel ideeën en denkbeelden bij haar introduceerden en scholen die ze bezocht, ervaringen als deze en gewoon observeren hoe de maatschappij zich gedraagt, zoals kind zijn en de opstanden in 1992 in Mumbai observeren, hebben de Lara die ze nu is gevormd. Een advocaat aan het Hoge Gerechtshof van Mumbai en pleitbezorger voor mensen-, milieu- en landrechten, onderdeel van de PUCL (People's Union for Civil Liberties), een nationaal netwerk over burgervrijheden en democratische rechten en ook andere collectieven en feministische groeperingen.

En de kwesties waar mensen in India - vooral de arme en gemarginaliseerde mensen- mee geconfronteerd worden, zijn eigenlijk gewoon in de doofpot gestopte kwesties. 

Er zijn vrouwen in Zimbabwe die strijden tegen onethische door de overheid goedgekeurde bedrijfsactiviteiten op hun land, net als de gemeenschappen in India die gezien hebben hoe grote privéondernemingen hun thuisland binnenreden met grote vrachtauto's en alles kapot maakten in de naam van 'ontwikkeling.'

Je hebt de inheemse gemeenschappen in Honduras die terugvechten - en sterven-  tegen de staat en rijke individuen die hun land proberen af te pakken voor 'vercommercialisering' doeleinden, net als in India, waar boeren verdrongen worden van het enige thuis en werk dat ze ooit gekend hebben.

En je zou denken dat de leiders en de geldbeluste kapitalisten op zijn minst wat respect zouden hebben voor de ecologisch kwetsbare gebieden en beter zouden weten dan ze te schenden en te misbruiken, maar deze gebieden worden nog steeds ontsloten en uitgemolken voor alles wat ze kunnen opleveren. Gebieden die niet op deze manier bedreigd zouden moeten worden.

Je zou denken dat ze oog zouden hebben voor het feit dat India het op een na slechtste land ter wereld is wat betreft luchtverontreiniging of voor de continue stijgende waterspiegel en de zichtbare klimaatverandering en daarom de hoeveelheid schade die ze aanbrengen aan het milieu zouden verminderen en meer duurzame manieren zouden zoeken om hulpmiddelen aan het land te onttrekken, maar dat doen ze niet. Winst is belangrijker.

Veel van Lara's werk betreft het verdedigen van milieuactivisten die gearresteerd zijn voor hun werk. De regering heeft het zelfs nog moeilijker voor hen gemaakt om te protesteren door wetten aan te nemen die samenscholing, protesten of de verdediging van bepaalde kwesties zoals het milieu of de rechten van kleine gemeenschappen verbieden.

Sommige van deze wetten dragen nog steeds het geweld van het koloniale tijdperk, wetten die niet veranderd of aangepast zijn omdat ze gunstig zijn voor degenen die aan de macht zijn. Wetten die onderdrukkend zijn en niet anders doen dan protestanten en journalisten die deze verhalen verslaan aanvallen. En wetten die de plekken waar je kunt protesteren in India beperken, waarbij protestanten zwaar gecriminaliseerd worden.

Er zijn ook represailles geweest en terugslag op het werk van Indiase milieuactivisten, en ook de media en de sociale media worden gebruikt als hulpmiddel om deze propaganda en geweld te bevorderen. Het is eenvoudiger wanneer je zorgt dat de geest van mensen zich keert tegen datgene wat in feite goed voor hen is. Op die manier doen zij al het werk voor je en kun jij achteroverleunen en maximaal profiteren.

Als ze je niet voortdurend lastigvallen of arresteren omdat je voor je land strijdt, maken ze het extra moeilijk voor je om toegang te krijgen tot gerechtigheid. Er zijn geen forums waar je milieugeschillen kunt indienen en het enige kantoor is in Delhi, waar veel mensen niet kunnen komen omdat het te veel tijd en geld kost om ernaartoe en weer terug te reizen.

 

Het observeren van deze onrechtvaardigheden, met name door een juridische lens, en het geweld zien waar gemarginaliseerde gemeenschappen mee bestookt worden. Op de universiteit was ze lid van een studentenbeweging, waar ze in contact kwam met mensen van verschillende achtergronden en kasten. Deze organisatie streed tegen veel van deze onderdrukkende systemen die zelfs op de campus waren ingesteld, zoals patriarchale overtuigingen die zoveel vrouwen raakten en kastesystemen die degene uit hogere kasten bevoordeelden.

Doordat ze tot haar Masterstudie op allemaal openbare scholen had gezeten heeft ze de wereld vanuit zo veel verschillende perspectieven kunnen zien. En doordat ze zo opgegroeid was, zonder enig vooroordeel, was het pijnlijk voor haar om te zien hoe deze vooroordelen gebruikt werden om over de eigen mensen te heersen, en degenen met wat extra geld in hun zakken of met een meer 'gewenste' huidskleur, of uit de meerderheidsgodsdienst te bevoordelen en tegelijkertijd de mensen die niet uit die groepen komen te onderdrukken en neer te halen.

Een nieuwe dag om elke kleine overwinning te bekijken als een enorme mijlpaal en het te gebruiken als motivatie voor meer overwinningen. Overwinningen die niet alleen Mumbai of India weerspiegelen, maar wereldwijd, want zoals ik al eerder zei, een overwinning voor een is een overwinning voor allemaal.

Een nieuwe dag om te strijden voor wat juist is, voor de rechten van mensen.